اخبـــار جایـزه مصطفی (ص)

فیزیک کوانتوم و دستاوردهای برگزیده جایزه مصطفی(ص) زیر ذره بین کافه علم/ مواد ویل چگونه از آزمایشگاه زاهد حسن سردرآورد؟

با وجود پیشرفت‌های صورت‌گرفته، پیوند اعضا هم‌چنان یکی از پیچیده‌ترین و پرچالش­ترین درمان‌ها در پزشکی است که به دقت و دانش عمیق از تعامل سیستم ایمنی بدن با اعضای پیوندی، نیاز دارد. به‌طور کلی، با مهار مسیرهای فعال‌کننده سلول‌های T و کاهش تولید آنتی‌بادی‌های مخرب، می‌توان از رد پیوند جلوگیری و تحمل ای مونولوژیک را تقویت کرد. 

اگر یک نگاه گذرا به اطرافمان بیندازیم، تمام چیزهایی که می‌بینیم موادی هستند که اجزای دنیای اطراف ما را تشکیل می‌دهند. اما آیا جهان ما، همچون پیرامونمان، سرشار از ماده‌ قابل مشاهده بوده و این موضوعی، امری بدیهی تلقی می‌شود؟ بیایید کمی از این مواد قابل مشاهده فاصله بگیریم و در دنیای ناشناخته‌تری قدم بگذاریم، زمین را ترک کرده و چنان از آن دور شویم که کهکشان‌ها را همچون نقطه‌ای میان نقاط دیگر مشاهده کنیم و از آن‌جا، تمام جهان قابل مشاهده را از یک قاب ببینیم. آیا تمام آنچه پیش روی ماست از مواد قابل مشاهده تشکیل شده است؟

نانوذرات پلیمری هدفمند با فناوری پیشرفته دارو‌ها را دقیقاً به سلول‌های سرطانی می‌رسانند و اثربخشی درمان را تا پنج برابر افزایش داده و عوارض جانبی را به شدت کاهش می‌دهند. این دستاورد گامی بزرگ در مسیر درمان بیماری‌های مزمن و سرطان‌های مقاوم به درمان است.

مهندسی مواد به عنوان یکی از اصلی ترین رشته های مهندسی است که امروزه گستره آن شامل طیف وسیعی از مواد مانند فلزات، سرامیک‌ها، پلیمرها، نیمه هادی‌ها، مواد مغناطیسی، مواد فوتونیک و مواد بایولوژیکی می‌شود.

امروز ایده برنامه­‌نویسی در خلوت خود و به دور از همکاری با دیگر برنامه­‌نویسان، فاصله زیادی با واقعیت دارد. شاید در آغاز عصر نرم­‌افزار، یک برنامه‌نویس‌ نرم‌افزار به‌تنهایی در اتاقش و به دور از شبکه‌­ای از همکاران کار می‌کرد و درصدد بود چیز ارزشمندی تولید کند؛ اما امروز سیستم‌های نرم‌افزاری را صدها هزار برنامه‌نویس تولید می‌‌کنند که هر یک در زمینه‌ای تخصص دارند. آیا این بدان معنا است که افزون بر کدنویسی به مهارتی دیگر نیز برای توسعه یک نرم­‌افزار نیاز است؟

پس از شکل‌گیری ایده احمد حسن درباره کاوش مخازن نرم‌افزاری (MSR)، او به تلاشی جدی برای ایجاد یک اجتماع علمی پیرامون این ایده دست زد. تلاشی که به نظر می‌رسد به اندازه ایده‌‌ علمی‌اش، موفقیت‌آمیز بود.

با نگاهی ذره­‌بینی به پیرامون خود وارد سرزمینی از ناشناخته‌ها می­‌شویم؛ دنیایی که در هر گوشه‌اش، میکروارگانیسم‌های بی‌شماری زندگی می‌کنند و هر کدام روایتگر داستانی متفاوت از پیچیدگی حیات هستند. در این میان، ویروس‌ها باوجود ساختار نسبتا ساده­ شان، از اسرارآمیزهای جهان هستی هستند. موجوداتی که مرز زنده بودن و نبودن را در هم می‌شکنند. آن­ها، حیات خود را مدیون میزبانان بداقبال خود هستند و خارج از سلول هدف، چیزی جز یک بسته ژنتیکی خاموش نیستند. ویروس ­ها نه نفس می­کشند، نه غذا می­خورند و نه حتی می­توانند تکثیر شوند؛ اما همین موجودات بی­ آزار، زمانی که سلول هدف خود را پیدا کنند جانی تازه می­‌گیرند و با تسخیر کامل آن، کارخانه‌ای برای تولید نسخه‌های بیشتری از خود تأسیس می­کنند. این کارخانه ­های سلولی ممکن است از جنس باکتری، گیاه و یا هر موجودی باشند اما داستان ما از آنجایی آغاز می­­‌شود که سلول­‌های انسانی درگیر ویروسی فرصت­‌طلب شوند.

اگر تاریخ رایانش را همچون درختی در نظر بگیریم، سامی ارول گلنبه نه شاخه و نه تنه آن، بلکه یکی از حیاتی‌ترین ریشه‌های آن خواهد بود.