سال 2006 در اوج مسابقات جام جهانی فوتبال در آلمان، سفرهای هوایی یک ریاضیدان جوان ایرانی و دستیارانش از یک سو و علاقه آنها برای دنبال کردن بازی فوتبال از سوی دیگر، چالشی جدی در دنیای فناوری را نمایان کرد. با وجود این‌که هواپیماهای سطح بالا در آن زمان اتصال اینترنت داشتند، امکان پخش برنامه‌های شبکه تلویزیونی مورد نظر آنها که بازی فوتبال را نمایش می‌داد، وجود نداشت.
در سال 1990، پروفسور هربرت گلایتر آلمانی، ایده پیشروی خود در زمینه مواد نانوکریستالی را در یک کنفرانس ارائه می‌کرد که توجه دانشجوی دکترای 25 ساله‌ای از دانشگاه پرینستون را به خود جلب کرد. تاثیر این ایده بر این دانشجوی جوان مهندسی شیمی به اندازه‌ای بود که دوره پسادکتری خود را نیز زیر نظر همان استاد در آلمان گذراند و بیش از دو دهه پس از آن، مواد نانوساختار، همچنان کانون اصلی پژوهش‌های او به شمار می‌آید.