پروژه علمی تک نفره؟ نه ممنون
پس از شکل‌گیری ایده احمد حسن درباره کاوش مخازن نرم‌افزاری (MSR)، او به تلاشی جدی برای ایجاد یک اجتماع علمی پیرامون این ایده دست زد. تلاشی که به نظر می‌رسد به اندازه ایده علمی‌اش، موفقیت‌آمیز بود.
مهر ماه 1402 زمانی که احمد حسن برای دریافت جایزه مصطفی(ص) به اصفهان آمده بود به همراه عده‌ای از اعضای رصدخانه، گپ‌و‌گفتی کوتاه و دوستانه در حیاط هتل عباسی اصفهان با او داشتیم. در این گپ‌وگفت، پرسشی که مدت‌ها ذهنمان را به خود مشغول ساخته بود با او مطرح کردیم. ضرورت ایجاد این اجتماع علمی پیرامون «کاوش مخازن نرم‌افزاری» چیست و چرا او تا این اندازه بر آن متمرکز شده است؟ پاسخ او حکایت از درهم‌تنیدگی موفقیت علمی‌اش با این اجتماع شکل‌گرفته دارد: «اگر من در گوشه آزمایشگاه خود نشسته بودم و ایده‌هایم در این زمینه را با جهان به اشتراک نمی‌گذاشتم، هرگز به جایی که امروز هستیم نمی‌رسیدیم. در واقع در آن حالت، نه این جایزه‌ها در کار بود و نه این پیشرفت‌ها به دست می‌آمد؛ چرا که بسیاری از فناوری‌های توسعه‌یافته در MSR در واقع در شرکت‌هایی همچون گوگل، مایکروسافت و فیسبوک به کار گرفته شده و به ثمر رسیده‌اند. بنابراین گسترش این فناوری در سراسر جهان، کار من به تنهایی نیست و نتیجه توجه افراد بسیاری از گوشه و کنار جهان به این حوزه و مشارکت کردن آن‌ها در پیشبرد آن است. آن‌ها ایده ما را که در ابتدا احمقانه به نظر می‌رسید پذیرفتند و با آن، نوآوری‌های شگفت‌آوری را رقم زدند. بنابراین همراه ساختن همه این‌ها با یکدیگر برای پیشبرد این حوزه یک ضرورت بود.»
آن‌چه خواندید پیش‌تر در شماره دوم نشریه بین‌المللی رصدخانه منتشر شده بود.
